„Jak zostałam nauczycielem”

-


Od zawsze uczyłam. Odkąd pamiętam. Ale nie zawsze wiedziałam, że stanie się to moim zawodem, a przede wszystkim - moją wielką życiową pasją.
Sama droga była długa i kręta, bo jak większość moich „podwórkowych” koleżanek, chciałam zostać: najpierw tłumaczem, potem lekarzem, a na końcu nawet... stomatologiem. I tak – to ta ostatnia profesja stała się przyczynkiem do wyboru profilu klasy licealnej. No, a potem miało już być z górki. No prawie 😊 W klasie maturalnej nadeszła kolejna refleksja i stało się, co miało się stać.
Całą moją dotychczasową wizję własnego życia zmieniła jedna decyzja. Wybrałam pedagogikę. Do tego w najbardziej „gorącym” momencie dla tego kierunku studiów, bo na początku kolejnej reformy. Nikt nie wiedział czego i jak uczyć, ale dzięki temu mogłam być uczestnikiem dyskusji o potrzebach edukacji wczesnoszkolnej, o tym jaki ma być program nauczania, jak łączyć edukację polonistyczną, przyrodniczą, plastyczną…., żeby niczego „nie popsuć”. Słowem - był to niezapomniany czas, który powoli kształtował mnie, jako refleksyjnego nauczyciela. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo był to czas ważny.
Jak uczę? Ci, którzy ze mną współpracują mówią, że z pasją, z zaangażowaniem. Ja wiem, że najzwyczajniej kocham to, co robię. Lubię moją szkołę, lubię moją klasę, cieszę się z sukcesów, wyciągam wnioski z porażek. Nie lubię powtarzać tych samych schematów. Uwielbiam projekty, bo one dają mi najwięcej możliwości do realizacji treści, za każdym razem inaczej i w taki sposób, żeby dzieci miały radość z uczenia się. Najchętniej podstawą wszystkiego, uczyniłabym przyrodę, bo to ona najbardziej budzi ciekawość świata, wzbudza emocje. We mnie miłość do tego przedmiotu pozostała jeszcze z czasów licealnych. „Biol-chem” ma bowiem osobne miejsce w moim sercu😊
Moi uczniowie? Chyba to wszystko doskonale wiedzą i widzą. Nawet kiedyś usłyszałam, że jestem „szaloną przyrodniczką” i uważam to za największy komplement (mimo, iż uczę wszystkiego, bo jestem nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej). Mam nadzieję, że budzę w „moich dzieciach” pasję do odkrywania świata – to moje skryte marzenie. Bo wiedza jest na wyciągnięcie ręki, a pasja.. no cóż czeka tuż za rogiem 😊

Monika Jaworska
Konsultant merytoryczny w Prywatnej Szkole Podstawowej KOLUMBUS, nauczyciel dyplomowany, terapeuta pedagogiczny;


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„Być może kiedyś to rzeczywiście działało, jednak obecnie świat i ludzie są już w zupełnie innym miejscu. Dotyczy to także potrzeb dzieci” – czyli bardzo ważny post o ocenianiu

-
Obraz
W Kolumbusie edukacja opiera się na relacjach. Poszukujemy rozwiązań wspierających ten cel. Relację, rozumiemy jako wymianę między ludźmi, którą wspiera zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i założenie, że ludzie są dobrzy i chcą dobrze. To również przekonanie, że wszystko co robimy ma na celu realizowanie naszych potrzeb. Poszukujemy do tego strategii, które nam odpowiadają. Możemy różnić się w podejściu, ale oczywistym jest, że potrzeby wszyscy ludzie mają takie same. Nie znaczy to jednak, że potrzebujemy tego samego w tym samym czasie. Takie podejście wymaga dużej uważności „na siebie” wzajemnie, dialogu i empatycznej postawy. Dzieci mają naturalną i bardzo silną potrzebę rozwoju, aktywności umysłowej i fizycznej, kompetencji, bycia uwzględnianym. Cechuje je również niepohamowana ciekawość poznawcza. Edukacja jest najlepszą odpowiedzią na wszystkie te potrzeby. Dlaczego więc dzieje się tak, że w tradycyjnym systemie bardzo szybko u dzieci spada motywacja do rozwoju, a nauka jest dl
Czytaj więcej

Spotkania trójstronne, czyli niezwykłe podsumowanie

-
Obraz
Garść refleksji o tym, że: „wszystko jest możliwe jeśli się tylko postarasz”*   Za nami niezwykłe spotkania trójstronne w klasie trzeciej. Postanowiłyśmy w ten wyjątkowy sposób podsumować pierwsze półrocze nauki. Od początku nauki,   bo od września, dzieci regularnie dokonywały samooceny, uczyły się pisać refleksje (które nawet zyskały nowe, kreatywne miano - „refLEKCJI”). Doprawdy nie ma nic wspanialszego, niż możliwość obserwowania, jak nasze dzieci rozwijają skrzydła. Jak uczniowie stają się coraz bardziej świadomi czego i po co się uczą, jak dojrzale dokonują samooceny i wyznaczają sobie cele i kroki do ich osiągania. Wszystko po to, aby pod koniec stycznia usiąść przed rodzicami i nauczycielami i opowiedzieć z czego są dumni, co sprawiło im frajdę, czego się nauczyli i czego chcą się jeszcze nauczyć. Przypominam, że piszę o ośmio-, dziewięciolatkach, którzy z radością, dumą i lekkim skrępowaniem opowiadali o swoich sukcesach! Muszę podkreślić, że to właśnie te spotkania
Czytaj więcej

Dlaczego nasz Kolumbus jest właśnie TAKI?

-
Kiedy odwiedzają nas osoby z zewnątrz, reakcje są niemal zawsze takie same: zaskoczenie („że tyle tu miejsca”) i oczarowanie atmosferą („o jejku, jak tutaj wszyscy swobodnie się czują”). Podobno w naszej szkole jest tak, jak u dobrego znajomego w kuchni, na pogaduszkach - swojsko i bezpiecznie. Nasza szkoła nie przypomina bowiem szkoły – instytucji. Bo dokładnie takie było i jest nasze zamierzenie. Dlaczego? Wszystko po to, aby dzieci, jak najskuteczniej się uczyły, gdyż to właśnie proces uczenia się jest tu punktem centralnym – wszystko inne jest wokół niego zorganizowane i jemu podporządkowane. Poczynając od budowania poczucia bezpieczeństwa, poprzez zaplanowane i konsekwentne działania (które zaczynają się od urządzania wnętrz szkoły, tworzenia przestrzeni dla uczniów i nauczycieli), poprzez te nakierowane na budowanie wspólnoty w społeczności i współodpowiedzialności za miejsce i zachowanie. Paradoksalnie to właśnie mniejsza kontrola, a większe zaufanie, ustalanie wspólnych za
Czytaj więcej