Spotkania trójstronne, czyli niezwykłe podsumowanie

-

Garść refleksji o tym, że: „wszystko jest możliwe jeśli się tylko postarasz”*

 Za nami niezwykłe spotkania trójstronne w klasie trzeciej. Postanowiłyśmy w ten wyjątkowy sposób podsumować pierwsze półrocze nauki. Od początku nauki,  bo od września, dzieci regularnie dokonywały samooceny, uczyły się pisać refleksje (które nawet zyskały nowe, kreatywne miano - „refLEKCJI”). Doprawdy nie ma nic wspanialszego, niż możliwość obserwowania, jak nasze dzieci rozwijają skrzydła. Jak uczniowie stają się coraz bardziej świadomi czego i po co się uczą, jak dojrzale dokonują samooceny i wyznaczają sobie cele i kroki do ich osiągania. Wszystko po to, aby pod koniec stycznia usiąść przed rodzicami i nauczycielami i opowiedzieć z czego są dumni, co sprawiło im frajdę, czego się nauczyli i czego chcą się jeszcze nauczyć. Przypominam, że piszę o ośmio-, dziewięciolatkach, którzy z radością, dumą i lekkim skrępowaniem opowiadali o swoich sukcesach! Muszę podkreślić, że to właśnie te spotkania zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Miałam możliwość spojrzenia na swoich uczniów 
z nowej, jakże innej od codziennej, perspektywy. Skupieni, ale w ogromnych emocjach, nierzadko z wypiekami na twarzy, pokazywali swoje zeszyty. Prezentowali własne, kreatywne i oryginalne notatki, opowiadali o każdym, nawet najmniejszym szczególe. W tym wszystkim bardzo ważna była także obecność strony trzeciej – ukochanych rodziców. Były i łzy i śmiech, wzruszenia i dużo tulenia. Była duma, radość, a momentami nawet niedowierzanie...
Niestety nie potrafię słowami opisać wszystkich emocji, które wypełniały przestrzeń w miejscu naszego trójstronnego spotkania. Wiem jednak jedno: byłam świadkiem spotkań wyjątkowych. Takich, gdzie wszyscy uczyli się patrzeć na świat przez pryzmat tego, „co nam wyszło”, co się udało. Mimo ogromnego wysiłku, wielu godzin przygotowań i momentów zwątpienia („czy to się w ogóle uda?”), wiem że tego rodzaju spotkania na stałe zagoszczą w moim szkolnym kalendarzu. Jestem niezwykle wdzięczna moim uczniom, za ten wspólny, cenny czas.


















*Cytat z karty podsumowującej ucznia klasy 3

Monika Jaworska
Konsultant merytoryczny w Prywatnej Szkole Podstawowej KOLUMBUS, nauczyciel dyplomowany, terapeuta pedagogiczny;


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nasz Kolumbus jest właśnie TAKI?

-
Kiedy odwiedzają nas osoby z zewnątrz, reakcje są niemal zawsze takie same: zaskoczenie („że tyle tu miejsca”) i oczarowanie atmosferą („o jejku, jak tutaj wszyscy swobodnie się czują”). Podobno w naszej szkole jest tak, jak u dobrego znajomego w kuchni, na pogaduszkach - swojsko i bezpiecznie. Nasza szkoła nie przypomina bowiem szkoły – instytucji. Bo dokładnie takie było i jest nasze zamierzenie. Dlaczego? Wszystko po to, aby dzieci, jak najskuteczniej się uczyły, gdyż to właśnie proces uczenia się jest tu punktem centralnym – wszystko inne jest wokół niego zorganizowane i jemu podporządkowane. Poczynając od budowania poczucia bezpieczeństwa, poprzez zaplanowane i konsekwentne działania (które zaczynają się od urządzania wnętrz szkoły, tworzenia przestrzeni dla uczniów i nauczycieli), poprzez te nakierowane na budowanie wspólnoty w społeczności i współodpowiedzialności za miejsce i zachowanie. Paradoksalnie to właśnie mniejsza kontrola, a większe zaufanie, ustalanie wspólnych za...
Czytaj więcej
-
„Podręcznik? Nie, dziękuję!” Kilka lat temu wreszcie pożegnałam podręcznik, a w chwilę później - zestawy ćwiczeń. To było, jak ponowne narodziny, niczym powiew świeżego powietrza! W końcu poczułam niekrępowaną radość uczenia! Droga była długa, bo jak się niejednokrotnie okazywało - z podręcznikami wcale nie było łatwo się rozstawać. I to nie mnie, ale rodzicom! Podręczniki szkolne i zestawy ćwiczeń to dla wielu rodziców swoisty „zestaw pierwszej pomocy”. Jeśli nauczyciel mówi, że nie będzie z podręcznikiem pracował, to natychmiast włącza się światełko alarmowe: „Oho, trzeba uważać! To znaczy, że nauczyciel nie będzie uczył w ogóle!”. Dla rodzica zaczyna się okres niepokoju, a kończy możliwość kontrolowania. Czy na pewno „pani robi wszystko, jak należy”? Jakby bez podręcznika i ćwiczeń nie robiła nic! Dominowało przekonanie, że zakupione przez rodziców podręczniki wymagają przepracowania - od „deski do deski”. I absolutnie nie wolno opuścić ani jednej strony! Ja zaś t...
Czytaj więcej

„Być może kiedyś to rzeczywiście działało, jednak obecnie świat i ludzie są już w zupełnie innym miejscu. Dotyczy to także potrzeb dzieci” – czyli bardzo ważny post o ocenianiu

-
Obraz
W Kolumbusie edukacja opiera się na relacjach. Poszukujemy rozwiązań wspierających ten cel. Relację, rozumiemy jako wymianę między ludźmi, którą wspiera zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i założenie, że ludzie są dobrzy i chcą dobrze. To również przekonanie, że wszystko co robimy ma na celu realizowanie naszych potrzeb. Poszukujemy do tego strategii, które nam odpowiadają. Możemy różnić się w podejściu, ale oczywistym jest, że potrzeby wszyscy ludzie mają takie same. Nie znaczy to jednak, że potrzebujemy tego samego w tym samym czasie. Takie podejście wymaga dużej uważności „na siebie” wzajemnie, dialogu i empatycznej postawy. Dzieci mają naturalną i bardzo silną potrzebę rozwoju, aktywności umysłowej i fizycznej, kompetencji, bycia uwzględnianym. Cechuje je również niepohamowana ciekawość poznawcza. Edukacja jest najlepszą odpowiedzią na wszystkie te potrzeby. Dlaczego więc dzieje się tak, że w tradycyjnym systemie bardzo szybko u dzieci spada motywacja do rozwoju, a nauka jest dl...
Czytaj więcej